Gedicht: Vanitas (vergankelijkheid)

Vanitas

Eens waaien onze namen in 'n oude Wind,

die al zoveel namen kent of is vergeten,

en al 't verworvene en wie je hebt bemind,

zullen uit 't steen der aarde gesleten,

niets meer zijn dan een tuimelend blad,

dat op een hersfstdag terugkeert naar 't zand,

geen betekenis, behalve 't te banen pad,

voor 'n nieuwe illusie in een kinderhand.

Waarom kan ik niet opstaan, 'n halt afdwingen,

aan de dapp're tijd met soepele raderen,

en een minuutje langer de zee zien zingen,

voor mijn kleur zich vermengt met blanco bladeren.

Bas Steman

2005